" ผู้รู้ กับ ผู้หลง "
( ผู้รู้ ) มี ๒ สภาวะ
1. " ผู้รู้ " ที่เกิดจากสมาธิจิต " อัปปนาสมาธิ "
อันเป็น " สมาธิหลับตา " มีกาลเวลา มีสถานที่ จิตจะรวมในขณะที่จิตทรงอยู่ในสมาธิเท่านั้น " ผู้รู้ " จะเกิดในระยะเวลาสั้นๆ เท่านั้น เมื่อสติอ่อน สมาธิจะเสื่อมคลายได้ " ผู้รู้ " จะหายไปแต่ก็ใช้ " เดินวิปัสสนาปัญญา " ตัดสังโยชน์ ได้เหมือนกัน ท่านที่เจริญ " ปัญญาวิมุติ " ท่านจะใช้
" ผู้รู้ " ตัวนี้ " วิปัสสนาปัญญา "
2. " ผู้รู้ " อีกสภาวะหนึ่งคือ " ผู้รู้ " จากสมาธิจิต " ฐีติจิต "
จิตเป็นสมาธิในทุกอิริยาบถ เป็นสมาธิจิตที่ " ไม่มีการถอนกิเลสอีก " ไม่มีกาลเวลา ไม่มีเสื่อมคลายเป็น " อกาลิโก "
เส้นทาง " เจโตวิมุติ " จะเจริญปัญญาด้วย " ผู้รู้ " ตัวนี้
( ผู้หลง ) เป็นจิตที่ " ไม่มีสมาธิจิต " ทั้ง
" อัปปนาสมาธิ " และ " ฐีติจิต " มีแต่ " สัญญา "
สัญญา หมายถึง " ความจำ " จำจากการเรียนรู้จากตำรา จากพระไตรปิฏก จากพุทธวจนะ จากหลวงปู่ หลวงพ่อ จากพระอรหันต์เจ้า เป็น " ความจำทั้งหมด " ไม่เข้าสู่เส้นทาง " มรรค๘ " จิตยังไม่รวมลง " ผู้รู้ " ผู้รู้ยังไม่เกิด จึงยังเป็น " ผู้หลง "
หลงธรรมคำสอน ก็ถือว่าเป็น " ผู้หลง " อยู่ ... สาธุครับ...
.
(สู่แดน พระนิพพาน)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น