นักภาวนาส่วนใหญ่อยากให้จิตสงบ ทั้งๆ ที่ไม่รู้จักความสงบ นึกเอาเองว่าความสงบคืออาการผ่อนคลาย ไม่คิดอะไร ความสงบแบบนี้ก็มีเหมือนกัน หลวงปู่มั่นเรียกว่า สมาธิหัวตอ ไม่ใช่สัมมาสมาธิของพระพุทธเจ้า
ในการภาวนาสิ่งที่สำคัญที่สุด คือ ตัวรู้ ในการภาวนาเราจึงต้องมุ่งพัฒนาตัวรู้คือจิต ให้พ้นจากการรู้ผิดรู้ถูกอย่างลูบๆ คลำๆ เป็นผู้รู้ตามความเป็นจริง สมาธิไม่ใช่อาการเฉยเพราะไม่รับรู้สิ่งใดเลย สมาธิคือเฉยเพราะรู้เท่าทันอย่างสม่ำเสมอต่อเนื่อง มั่นคง เพราะรู้ ตื่น เบิกบาน
.
พระอาจารย์ชยสาโร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น