ายเป็นของเปราะบาง ต้องดูแลด้วยธาตุทั้งสี่ที่ยืมมาจากโลก

กายเป็นของเปราะบาง ต้องดูแลด้วยธาตุทั้งสี่ที่ยืมมาจากโลก  ดูแลไม่ถูกส่วน ไม่เหมาะสมก็ ป่วย , เจ็บ , พิการ , ทรมาน , ถึงแก่ความตาย

จิตใจเป็นของเปราะบาง ต้องควบคุมประสาทสัมผัสทั้งห้าที่เคลื่อนไหวด้วยระดับความเร็วของกระแสไฟฟ้า
ขับเคลื่อนด้วยฮอร์โมนหลายร้อยชนิด

99.99% ของมนุษย์ตอบว่าเกิดมาเพื่อแสวงหาความสุข และ หนีความทุกข์

แต่การแสวงหาความสุขต้องดิ้นรน ต่อสู้ ฟันฝ่า กว่าจะได้มา
ต่อสู้ความหิวข้าววันละ3 มื้อ ; หิวขนมวันละหลายเพ-ลา ; วิ่งเข้า-ออก ห้องส้วมวันละหลายๆครั้ง ; นั่งนาน ยืนนาน นอนนานก็ปวดเมื่อย ; ผิดหวัง ; พลัดพราก ; อยากรวย ; อยากสวย อยากหล่อ อยากผอม อยากเริ่ด ; อยากให้คนชม พูดเพราะๆ ; เจ้านายงี่เง่า ลูกน้องอวดดี ; ผู้คนนินทา ; แออัดใน BTS ฯลฯ

ไม่มีความสุขใดที่ลอยมาเสิรฟ์ถึงที่  ไม่มีความสุขใดที่ไม่ต้องแลก  ไม่มีหลักประกันใดว่าจะสมหวัง สมปรารถนา

แทนที่จะแสวงหาความสุข   ลองกลับมาศึกษาและเข้าใจ ความทุกข์   ตีให้แตก แยกให้เป็น

ฝึกใจของตนให้เป็นผู้ดูละคร Watcher , Audience
เวลาหิว , เวลาปวด, เวลาอยาก, เวลาอึดอัด, เวลาคับข้อง, เวลาเซ็ง  ก็เริ่มแยกใจออกเป็นผู้ดู ผู้รู้สึก

ใจ เห็น กาย ; ใจ รู้สึก ใจเห็น  การทำงานของระบบประสาททั้งห้า ไม่คลุกวงใน ไม่เคล้าวงนอก

แยกใจออกเป็นผู้ดู ผู้ชม ผู้รู้สึก  นานๆเข้าก็จะเริ่มตลกกับละครหลายพันซีรีส์ในแต่ละวัน ที่ประสาททั้งห้าและฮอร์โมน กำกับบท

แต่ก่อนร่อนชะไร  แยกไม่ทันก็เลยต้องกระโดดโลดเต้นแสดงตาม บทที่ประสาททั้งห้าและฮอร์โมน กำกับ

เมื่อสมหวังก็ยิ้มร่า  เมื่อไม่สมหวังก็ร่ำไห้  สลับไปสลับมา อยู่แค่นี้เอง มาตั้งแต่เกิด

ทำๆๆๆๆไปจนใจของตนแยกออกมาเป็นผู้ดูละคร Watcher , Audience อย่างเต็มขั้น

ความทุกข์ทั้งหลายก็สลายไปเกลี้ยง  ทุกข์ก็มายา สุขก็มายา แว๊บเกิด แว๊บหมด  ไม่ต้องไปแสวงหา ทุกข์ก็หายไป  สงบสันติที่เหนือยิ่งกว่าสุขก็มาเยือน  "นิพพานัง ปรมังสุขขัง "