การปฏิบัติธรรม เมื่อเริ่มจะปฏิบัติด้วยความพยายาม ความพยายามนั้นก็ขวางการปฏิบัติเสียแล้ว แต่จะทํายังไงละที่ให้เป็นการปฏิบัติโดยไม่ได้พยายาม ก็การใช้ชีวิตประจําวันเรานี้หล่ะครับ เรายืนเดินนั่งนอน
เราแค่รู้สึกตัวสัมผัสไปกับธรรมที่ปรากฏแก่ตัวเอง รู้สึกตัวไปเรื่อยๆ สติเราก็จะมากขึ้น ไม่เผลอไปกับโลกไหลไปกับความคิด "ความคิดของเรานั้นล้วนเป็นกิเลสของเราเองล้วนคิดตามใจเราทั้งนั้น"
พอเรารู้สึกตัวมีสติความคิดมันไม่มี เราจะเห็นความจริงของโลกมากขึ้นเพราะไม่ถูกหลอกด้วยความคิดอีกต่อไป ที่ว่าปัญญาน่ะคือตรงนี้คือเห็นความจริงของโลกของตัวเราเอง โดยเห็นจากจุดที่เราสัมผัสกับโลก เห็นตรงนี้จะเห็น อนิจจัง ทุกขขัง อนัตตา และค่อยๆปล่อยคลายความยึดจับกับโลกที่มี เป็นอิสระด้วยการเห็นความจริง เห็นนี้ไม่ใช่คิดเห็นเอา แต่เป็นรู้เห็นเอาจนคลายจากทุกๆสิ่ง
ตัวอย่างเช่น การเดินจงกรม จะตั้งใจปฏิบัติ แต่ได้แค่เดิน หรือ จะแค่เดินแบบรู้สึกตัว แล้วได้การปฏิบัติไปในตัว มันก็แค่การเดินที่เราเดินอยู่ทุกวันนั้นหล่ะ ทําเหมือนไม่ได้ทําแต่ทํา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น