จะต้องตั้งเป้าหมายไว้ให้ถูกต้องว่า
หน้าที่ของชีวิตเราที่แท้จริง
อยู่ที่ปฏิบัติให้เข้าถึงความดับทุกข์
แม้เรามีหน้าที่อย่างอื่น
ก็ทำไปตามหน้าที่
แต่ว่า..หน้าที่ของชีวิตจริงๆ
ต้องอยู่ที่การปฏิบัติเพื่อความดับทุกข์
เรามีหน้าที่เป็นสามี เป็นภรรยา
เป็นพ่อ เป็นแม่ เป็นครู เป็นอาจารย์ ฯลฯ
ก็ทำไปตามหน้าที่นั้นๆ
แต่ต้องรู้ว่า...หน้าที่ที่สำคัญของชีวิต
อีกอันหนึ่งก็คือ
การดับทุกข์ให้ตัวเอง
เรายังอยู่ในโลก อยู่ในสังคม
ก็จำเป็นต้องทำหน้าที่ทางโลก
ไปตามสมมุติ
จะไปทิ้งหน้าที่อะไรทุกอย่างก็ไม่ได้
นั่นเป็นการปฏิบัติธรรม
เมื่อยังต้องอยู่กับความถูกต้อง
ของโลกก็ต้องทำไป
คือต้องทำไปตามหน้าที่
ของการมีหน้าที่นั้นๆ
แต่สิ่งที่เราจะต้องเอาจริงเอาจัง
ต้องสนใจ ต้องเล็งเป้าหมาย
ไปให้ถึง..ก็คือ...
การเรียนรู้สภาพธรรมในตัวเอง
โดยการเจริญสติเจริญสมาธิ
ให้รู้แจ้งในตนเอง
จึงจะดับทุกข์ได้
ดับทุกข์ได้จากการที่เรา
รู้จัก-รู้แจ้งในตัวเอง และปล่อยวาง
การปฏิบัติก็ไม่ใช่ว่า
จะสุดวิสัยจนเกินเอื้อม
เพราะว่าสิ่งที่เราจะทำ
มันก็อยู่กับตัวเรา
การงานต่างๆ ภายนอก
ยังอาจจะไกลกว่าด้วยซ้ำ
แต่การงานภายใน
การงานของการปฏิบัติธรรม
เพื่อความพ้นทุกข์นั้น
อยู่กับตัวเสมอ
ไปไหนก็ไปกับเราด้วย
นั่งอยู่ตรงไหน เดินอยู่ตรงไหน
เดินอยู่ตรงไหน ยืนอยู่ตรงไหน
ก็มีตัวอยู่อย่างนี้
มีกายมีใจ มีตา หู จมูก ลิ้น
มีเห็น ได้ยิน รู้กลิ่น รู้รส
มีความตรึกนึก ปรุงแต่ง
ก็ให้ทำหน้าที่
ปฏิบัติตามดูตามรู้สิ่งเหล่านี้
ดูสิ่งเหล่านี้ไปทุกวันทุกเวลา
เฝ้าดู เฝ้ารู้ เฝ้าติดตามไป
นี้คือเป้าหมาย คือหน้าที่
ที่เราจะต้องทำในชีวิตที่เกิดมา
พระภาวนาเขมคุณ วิ.
(สุรศักดิ์ เขมรังสี)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น