เราไม่สามารถใช้ความคิดพิจารณาเพื่อเข้าถึงธรรมแท้ๆได้ ดังนั้นเมื่ออ่านฟังจนเข้าใจดีแล้ว การปฏิบัติจึงสําคัญที่สุด เพื่อพัฒนาให้เกิด สัมมาสติ สัมมาสมาธิ จนเราสามารถเข้าไปเห็นความจริง เกิดปัญญาที่เรียกว่า ภาวนามัยปัญญาหรือปัญญาญาณหรือญาน เป็นสัมมาทิฏฐิ(ความเห็นถูก)
มรรคเองก็ยังมีแบ่งเป็น มรรคที่เกิดจากการท่องจํา กับ มรรคที่เกิดจากใจ ต้องเป็นมรรคที่เกิดจากใจเราเท่านั้น จึงทําให้สัมมาในองค์มรรคทั้ง8 ยกตัวสูงขึ้น จนทําให้เกิด สัมมาญาณะ สัมมาวิมุตติ แก่เรา
การเห็นไตรลักษณ์นั้น ถ้าไปคิดรู้คิดเห็นยังไม่ใช่ไตรลักษณ์แท้ๆจากใจ ต้องเป็นใจเรา ที่ตั้งมั่นว่างๆ แล้วเข้าไปเห็นความจริงแห่งรูปนาม เห็นตรงนี้ได้จึงจะเห็นไตรลักษณ์แท้ๆจากใจ ดังนั้นจึงต้องปฏิบัติให้ได้อย่างน้อยๆ ต้องแยกกายแยกใจได้ก่อน เพื่อจะสามารถเข้าไปเห็นรูปนามแท้ๆด้วยใจไม่ใช่ความคิด เมื่อเห็นตรงนี้ได้ ก็จะเห็น ไตรลักษณ์แห่งรูปนาม เห็นอริยสัจ4 การตรัสรู้จะเพึ่งบังเกิดแก่ตนเอง เป็นหนทางเดียวกับพระพุทธเจ้า ที่ปรากฏแก่ใจเรา ณ.ตรงนี้ ใจสอนใจ ดุจดังพระพุทธเจ้าสอน ความรู้ทางตําราเป็นเพียงสะพานทางผ่าน ให้เราเข้ามาเห็นตรงนี้ ความเป็นปกติหรือศีลจะบังเกิดแก่ใจเรา ไม่ใช่ศีลแบบโลกๆ แต่เป็นศีลที่ใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น