ประเด็นที่สําคัญที่สุด ให้รู้จักความรู้สึกตัวแท้ๆ ให้ได้ก่อนว่าเป็นอย่างไร เมื่อ รู้ได้ว่าอะไรเป็นความรู้สึกตัวแท้ๆแล้ว เพียงแค่หมั่นสังเกตุเห็นความรู้สึกตัว จะเห็นในอริยาบทใดก็ได้
" ความรู้สึกตัวแท้ๆ คือ ความรู้สึกที่เกิดแว๊บแรกเวลาเรา โดนสัมผัส เช่น โดนลมพัดผ่านกาย เรารู้สึกถึง ตรงที่รู้สึก นี้หล่ะคือความรู้สึกตัวแท้ๆ
การขยับกาย ช่วยให้เราเห็นความรู้สึกตัวได้ชัด แต่การขยับกายไม่ใช่ความรู้สึกตัว
การหายใจ แล้วเรา รู้สึกถึงลม ตรงที่รู้สึก เป็นการเจริญสติปัฏฐานสี่ หรือ อานาปานสติ แล้ว
" แค่ หมั่น รู้สึกตัว "
ลองหายใจดู แล้ว สังเกตุดูนะ รู้สึกไหม ตรงที่รู้สึกนี้หล่ะ คือความรู้สึกตัว
แค่ รู้สึก อย่าไปปรุงแต่ง ไม่ไปดักรู้ ไม่ไปกําหนดรู้ มันจะเป็นการไปปรุงแต่งความรู้สึกเทียมๆขึ้นมา กลายเป็นคิดรู้สึก
แค่ รู้สึก สบายๆ
อย่าไปให้ความหมายมันด้วย แค่รู้สึก มันจะไม่มีความหมาย ที่มีความหมายเป็นคําพูดขึ้นมา เช่น ร้อนเย็น ยาวสั้น ตรงนั้นไม่ใช่แล้ว
แค่ รู้สึก แว๊ปแรก มันไม่มีความหมาย ไม่มีคําพูด
อย่าไปพยายามจับอะไร
เราหายใจอยู่แล้ว เราแค่รู้สึก ที่เราหายใจ แค่นั้น สั้นๆ เบาๆ สบายๆ
ลมพัดโดนกาย รู้สึกไหม ตรงที่ลมโดนกาย รู้สึกตัว แค่นี้ แว๊บเดียว
ไม่มีความหมายใดๆ ถ้ามีความหมาย มันไปคิดปรุงแล้ว
แค่เริ่มคิด ก็ไม่ใช่ความรู้สึกตัวแล้ว
แค่ รู้สึก สบายๆ ไม่ไปปรุงแต่งอะไร นี้หล่ะ เจริญมรรคที่ใจ เพราะ มันง่ายแค่ไม่ต้องทําอะไร คนเลยมองข้าม เข้าไปทํา เข้าไปปรุง จนเลยจากการเห็นความจริงกันไปหมด มรรคเจริญที่ใจ ไม่ใช่สมอง เมื่อเริ่มปรุงความคิดขึ้น ก็ไม่รู้สึกตัวแล้ว เรามาฝึกรู้สึกตัว ไม่ใช่ฝึกใช้ความคิด เราคิดมาตลอดชีวิตแล้ว มันไม่ได้ช่วยให้หลุดพ้นจากทุกข์เลย เพราะกระบวนการคิดเป็นกระบวนการให้ค่า เริ่มให้ค่า เริ่มให้ความหมาย เกิด สัญญา สังขาร เกิดเป็นตัวตนเราขึ้นมา ตัวตนเราเกิดเมื่อไหร่ ทุกข์เกิดเมื่อนั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น