ที่มันละ เพราะเรารู้ทัน รู้ทันใจเรา พอเรารู้ทัน ใจเรามันไม่เอา จากกําลังของสติเป็นตัวนําปัญญามา แต่เมื่อเรามีสติมากขึ้น จะเกิดปัญญา ปัญญาตัวนี้หล่ะที่ทําให้ใจเราเห็นถูก พอใจเราเห็นถูก ที่นี้มันไม่มีการไปละอะไรแล้ว
แอดมินเทียบให้เห็นง่ายๆว่า เมื่อก่อนเราชอบเนื้อหนัง เพราะใจเราหลงผิด พอเรารู้ทันมีสติบ้างเล็กน้อย เราละได้ด้วยสติมีการไปปัดออก แต่พอเราเจริญสติไปมากๆ เกิดปัญญาญาณขึ้นมา เรารู้แจ้งในวิชชา ใจเราละอวิชชาออกไป เมื่อใจเรารู้ด้วยปัญญาแล้ว เราไม่หลงผิดอีก ที่นี้เราเห็นความจริงแห่งเนื้อหนังที่เราเคยหลงชอบติดใจ เราเห็นเหมือนเป็นของสกปรกมากเห็นเป็นอุจจาระเลย ยังต้องละอะไรอีกไหม ใจเราเห็นเป็นอุจจาระ ให้เอานิ้วจิ้มขี้เราเอาไหมละ ไม่มีละแล้วใช่ไหม เพราะใจเราไม่เอา ใจเราเห็นถูก มันไม่มีอะไรให้ละแล้วนะ
การละภพชาติสุดท้ายแล้วจึงละด้วยปัญญาเห็นถูก เห็นความจริงแห่งรูปนาม เห็นแล้ววางเลย ไม่มีละอะไรแล้ว แต่มาถึงจุดนี้ได้ ก็ต้องประคองตัวหมั่นเจริญสติเอาสติมาช่วยไปก่อนนะครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น