หน้าที่การงาน ต้องพบเจอผู้คน ทําให้ไม่มีเวลา มีโอกาสปฏิบัติธรรมได้ยาก ?
ที่ว่ายากหรือว่าติดอะไรนั้น แท้จริงๆแล้ว ติดที่ใจเราเองนะ หากใจเราว่าง่าย อะไรมันก็ง่ายไปหมด กล่าวอย่างนี้ สมัยก่อนผมก็ติดที่ใจตนเอง คิดอะไรขึ้นมาขวางใจตัวเองเต็มไปหมดเหมือนกัน แต่เพราะการปฏิบัตินี้ ที่ทําให้เห็นเองในภายหลัง เราไม่ได้ติดที่อุปสรรคอย่างอื่นหรอก อุปสรรคที่เราติดมากที่สุดคือ " สิ่งที่ใจเราสร้างขึ้นมา " ลองมองว่ามันเป็นเรื่องง่าย ปฏิบัติง่าย อย่าลืมนะ ว่าเราหายใจอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว แค่ รู้สึกกับลมหายใจ มันไม่ได้ยากเลย วันทั้งวันเดินแบบไม่รู้ตัวไปกี่ก้าว ลองเปลี่ยนเป็นเดินแบบรู้สึกตัวได้ไหม นั่งแล้วขยับ รู้สึกตัวได้ไหม เริ่มคิดแล้วรู้ตัวบ้างไหม อารมณ์ใดเกิดขึ้นแล้วรู้สึกตัวได้ไหม หากหวังจะเอามรรคผล มันก็ต้องแลกกันหน่อย เอาความเผลอเพลินทิ้งไป เอาความรู้สึกตัวเข้ามาในทุกอริยาบท เท่าที่นึกได้ ช่วงแรกๆเผลอนานหายไปทั้งวันก็ไม่เป็นไร แต่ขอให้ตั้งใจทําจริงๆ มันจะเผลอน้อยลงไปทีละนิด ทําทุกวัน เพื่อจะไปล้าง การหลงเผลอเพลินที่ติดมากี่ล้านกี่แสนชาติไม่รู้ เอาสติเข้ามาแทนที่ ส่วนปัจจัยรบกวนภายนอกเยอะ มันก็ดีอีก อะไรเราก็มองมันดีได้หมดเลยนะ มีเรื่องทดสอบใจตนเองเยอะดี เผลอแล้วรู้ เผลอแล้วรู้ ได้ฝึกทั้งวันเลย แอดมินก็ฝึกอยู่ในเมืองเหมือนกัน ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี ด้วยสติความรู้สึกตัวนะครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น