กายนี้ เป็น “กรรมเก่า”

กายนี้ เป็น “กรรมเก่า”
ภิกษุ ทั้งหลาย. ! กายนี้ ไม่ใช่ ของเธอทั้งหลาย และทั้ง ไม่ใช่ของ บุคคล เหล่าอื่น.
ภิกษุ ทั้งหลาย. ! กรรมเก่า (กาย) นี้ อันเธอทั้งหลาย
พึงเห็นว่าเป็น สิ่งที่ปัจจัย ปรุงแต่งขึ้น (อภิสงฺขต), เป็นสิ่งที่ ปัจจัยทำให้ เกิดความรู้สึกขึ้น (อภิสญฺเจตยิต), เป็นสิ่งที่มี ความรู้สึก ต่ออารมณ์ได้ (เวทนีย).
ภิกษุ ทั้งหลาย. ! ในกรณี ของกายนั้น อริยสาวกผู้ได้
สดับแล้ว ย่อมทำไว้ในใจ โดยแยบคาย เป็นอย่างดี ซึ่ง
ปฏิจจสมุปบาท นั่นเทียว ดังนี้ว่า “ด้วย อาการอย่างนี้ :
เพราะสิ่งนี้มี, สิ่งนี้จึงมี ; เพราะ ความเกิดขึ้น แห่งสิ่งนี้,สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น ; เพราะสิ่งนี้ไม่มี, สิ่งนี้จึงไม่มี ;
เพราะความดับ ไปแห่งสิ่งนี้ , สิ่งนี้จึงดับไป :
ข้อนี้ได้แก สิ่งเหล่านี้คือ
เพราะมี อวิชชา เป็นปัจจัย จึงมีสังขารทั้งหลาย ;
เพราะมี สังขาร เป็นปัจจัย จึงมีวิญญาณ ;
เพราะมี วิญญาณเป็น ปัจจัย จึงมีนามรูป ;
เพราะมี นามรูป เป็นปัจจัย จึงมี สฬายตนะ ;
เพราะมี สฬายตนะ เป็นปัจจัยจึงมี ผัสสะ ;
เพราะมี ผัสสะ เป็นปัจจัย จึงมีเวทนา ;
เพราะมี เวทนา เป็นปัจจัย จึงมีตัณหา ;
เพราะมี ตัณหา เป็นปัจจัย จึงมีอุปาทาน ;
เพราะมี อุปาทาน เป็นปัจจัยจึงมีภพ ;
เพราะมี ภพเป็นปัจจัย จึงมีชาติ ;
เพราะมี ชาติเป็นปัจจัย ชรา มรณะ โสกะ
ปริเทวะ ทุกขะ โทมนัส
อุปายาสทั้งหลาย จึงเกิดขึ้น ครบถ้วน :
ความเกิดขึ้น พร้อมแห่ง กองทุกข์ทั้งสิ้นนี้ ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้.
เพราะ ความจาง คลายดับไป โดยไม่เหลือแห่ง
อวิชชานั้น นั่นเทียว,
จึงมี ความดับแห่งสังขาร, เพราะมี ความดับ แห่งสังขาร จึงมีความดับแห่งวิญญาณ ; .
ฯลฯ ..... ฯลฯ ..... ฯลฯ .....
เพราะ มีความดับ แห่งชาติ
นั่นแล ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกขะ โทมนัส
อุปายาสทั้งหลาย จึงดับสิ้น : ความดับลงแห่งกองทุกข์
ทั้งสิ้นนี้ ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้” ดังนี้ แล.
นิทาน.สํ. ๑๖/๗๗/๑๔๓.